დიდხანს ისაუბრეს მერე თათამ საჭიროდ ჩათვალა მამის სურათის ეჩვენებინა ბავშვისთვის. თეკლას უფრო უყვარდა დედა იმის გამო რაც მან შვილისთვის გადაიტანა და მიმის გამოც რომ ამდენ სიკეთეს იჩენდა იმის მიმართ ვინც ამხელა ტკივილი მიაყენა. არც სე დიდი დრო იყო გასული რაც თეკლამ მამის არსებობის შესახებ შეიტყო..ტეკლა ხშირად ბრუნდებოდა სკოლიდან მარტო,დედა სამსახურის გამო ვერ ახერხებდა მის წამოყვანას..ერთხელაც ქუჩაზე გადადიოდა,სიცილ სიცილიტ ემშვდობებოდა მეგობრებს.უცებ მისი სიცილი შეწყდა,ბავშვი მიწაზე დავარდა.მანქანიდან უცებ გადმოვიდნენ ბავშვი ვერარ სუნტქავდა,მძღოლმა სასწრაფოდ საავადმყოფოში წაიყვანა ბავშვი...მთელი დღე არ მოშორებიასაწოლთან იჯდა და ელოდებოდა თეკლას ჰამოჯანმრთელებას,უყურებდა მის სახელს და რაღაც ნაცნობს ამჩნევდა მასში. -ბავშვი კარგად არის,მშობლებს თუ დაუკავშირდით?(ექიმი) -დიახ და მალე მოვლენ.(სანდრო) -ბავშვმა გაიღვიძა შეგიძლიათ ნახოთ(ექთანი) -არა ,მგონი ჯობია არ შევაწუხო(სანდრო) სანდროს მაინც სძლია ცნობის მოყვარეობამ და ბავშვის ნახვა გადაწყვიტა,მისი თვალები ისე აგონებდნენ შორეულ წარსულს,რომლის დავიწყებაც ბევრჯერ ეცადა,ეხლა კი ყველაფერი თვალწინ ედგა... -თქვეენ?(თეკლა) -მშობლები მალე მოგაკითხავენ ნუ ღელავ პატარავ(სანდრო) -მე მხოლოდ დედიკო მყავს,თქვენ კი ისე გავხართ......(თეკლა) -ვის,ნუ გეშინია საყვარელო დაასრულე რისი თქმაც გინდოდა(სანდრო) -ვის და ჩემს მამიკოს(თეკლა) -მაპატიე პატარა მე შვილები არ მყავს,დიდი სიამოვნებით მეყოლებოდა შენნაირი ლამაზი გოგონა ,მაგრამ(სანდრო) -თქვენ სანდრო არ გქვაათ,დედა მიყვენოდა თქვენზე(თეკლა) სანდრო გაოცებული თვალებით მიაშტერდა პატარა ცისპერ თვალებს,სწორედ ეხლა მიხვდა ვის აგონებდნენ ისინი... -ნუ გეშინიათ მე არ ვაპირებ თქვენს შეწუხებას,არ მჭირდება თქვენნაირი მამიკო(თეკალა) -არა პატარა გეშლება მგონი(სანდრო) -არაფერიც,მომიყვა დედა ტქვეზე თავენს ყველა საქციელზე,მე ტქვენ ვერ გიტანთ ,იმიტომ რომ ჩემს დედიკოს ატკინეთ გული(თეკლა) სანდრო გაკვირვებული იდგა საწოლთან და ვერ გარკვეულიყო რა ხდებოდა მის თავს. -ვერ გიტანთ იმიტომ რომ ჩემი მამა ხართ(თეკლე) -ვერაფერი გავიგე პატარა...რა ჩავიდინე ესეთი,შენი მამა საიდან ვარ,ვინ ხარ, მგონი თავის დარტყმის ბრალია(სანდრო) -არაფრის ბრალიც არ არის,მე კარგად ვიცი რასაც ვამბობ..ჩემს დედიკოს თათა ქვია.მე მანამდე არც კი ვიცოდ რომ მამა მყავდა,არასდროს არაფერს მეუბნებოდა თქვენზე,მე არ ვასვენებდი,მინდოდა სხვა ბავშვებივით მეც მყოლოდა მამა.მერე მანე ყველაფერი მომიყვა თქვენს შესახებ.(თეკლა) უცებ ოთახში ვიღაც ჩქარი ნაბიჯით შემოვიდა თეკლა გულში ჩაიკრა და ტირილი დაიწყო,არც შეუმჩნევია იყო თუ არა ვინმე ოთახში. -მოვკვდები შენ რომ რამე დაგემართოს(თათა) სანდრო ჩუმად გამოვიდა ოთახოდან.მალე ბავშვმაც დაიძინა და თათა ექიმის საახავად წავიდა.უცებ ვიგაც შეეფეთა -ამიხსენი აქ რა ხდება,გასკდა უკვე გული,ვერაფერი გავიგე,რაც ბავშვმა თქვა სიმართლეა?(სანდრო) -რა უფებით მოდიხარ ამდენი წლის შემდეგ და მეკითხბი სიმართელა თუ არა რაც 6 წლის ვავშვმა თქვა.(თათა) -მინდა ვიცდე მართლა ჩემი შვილია?მე ბევრჯერ გთხოვე პატიება...ვიცი იმას რაც ჩავიდინე არაფერი ეშველება მაგრამ მინდა სული ესე არ მქონდეს დამძიმებული შენ კარგად იცი მე შენს მეტი არავინ მყვარებია,არ შემეძლო შენი დაკარგვა,მაგრამ შენ ისე მოულოდნელად გაქრი,დიდხანს გეძებდი,მხოლოდ შენდობა მჭირდებოდა,მერე ნიკამ მითხრა,რომ შენ არავის ნახვა არ გინდოდა და შენო ძებნაც არ ღირდა...გათვითცნობიერებული მქონდა ჩემი დანაშაული და ვიცოდი რომ პატიებას არ ვიმსახურებდი.შენს ძებნასაც დავანებე თავი.მაგრამ დღეს როცა სამსახურში ვბრუნდებოდი უეცრად ეს პატარა გოგონა არმოჩდა ჩემი მანქანის წინ,მერე საავადმყოფოში გამოვყევი და ეხლა მეუბნება რომ მე მამამისი ვარ,მითხარი რა ხდება,მე მაქვს ამის ცოდნი უფლება ყველაფრისდა მიუხედავად.(სანდრო) -აზრი არაქვს წარსულის გახსენებას.არ მინდა მაგაზე საუბარი.ბავშვი სიმართლეს ამბოს.არც კი ვიცი როგორ გიცნო(თათა) ალბატ წლების ბრალი იყო რომ სანდროს მიმართ ვეღარაფერს გრძნობდა...საბდრომ გადაწყვიტა ბავშვის დიდი წინააღმდეგობის მიუხედავათ მაინც ჰქონოდა შვილთან ურთიერთობა,მას უყვარდა შვილი,მხოლოდ იმიტომ ,რომ ის თათას შვილი იყო,ის ისე გავდა სანდროს საყვარელ ადამიანს. -დედა იცი მე მამიკო აღარ მძულს(თეკლა) -ჩემო პატარა ის შენი მამაა,უნდა გიყვარდეს(თათა) -დეე შეძლება მამიკომ სახლში მომაკითხოს ხოლმე?იცი მას არავინ ჰყავს მარტო მე და შენ...(თეკლა) თათა ხვდებოდა,რომ შვილი იმაზე ძლიერი კავშირი იყო მასადა სანდროს შორის ვიდრე წარმოედგინა,არ შეეძლო უარი ეთქვა ბავშვისთვის.ისინი ხშირად ხვდებოდნენ ერთმანეთს... დიდი და ნამდვილი სიყვარული ხომ არასდროს ქრება,განა ამ ორ ადამიანს შეეძლო ბუნების ძალას დაპირისპირებოდა?ამდენმა ტკივილმაც კი ვერ დაავიწყათ ერთმანეთი.... -შენ გახსოვდა?(სანდრო) -რას გულისხმობ?(თათა) -ბავშვს თეკლა ქვია,მე ხომ ყოველთვის მინდოდა მყოლოდა ცისფერთვალება გოგონა ,რომელსაც თეკლას დავარქმევდი.(სანდრო) -არ გინდა სანდრო,გთხოვ,წარსული აღარ გაიხსენო(თათა) -შეძლებ ოდესმე მაპატიო?(სანდრო) -მე შენ ისევ მიყვარხარ.(თათა) -არასდროს გითქვამს მიყვარხარო,ნეტავ შემეძლოს ყველაფრის უკან დაბრუნება(სანდრო) -ეხლა თეკლა გვყავს,ის საშინელება რომ არა ჩემი ანგელოზი ამქვეყანას არ მოევლინებოდა.(თათა) -შენ ისევ ჩემს მეოცნებე გოგონად დარჩი როგორ ახერხებ,ამ ტკივილთან გამლავებას(სანდრო) სანდრო ძლიერად მოეხვია თათას.ყოველთვის აკვირვებდა თათას დიდსულოვნება,თვითონ სანდროს ხომ ძალიან უჭირდა მიტევება....თათა ყოველთვის ამბობდა,რომ იმაში რაც მოხდა ორივენი იყვნენ დამნაშავეები. ალბათ თუ არასდროს გყვარება ვერც გაიგებ რამდენი ნებისყოფა და ძალაა საჭირო შეუნდო იმას ვინც უზარმაზარი ტკივილი მოგაყენა,მაგრამ სიყვარული სწორედ იმიტომაა ყევალაზე ამოუხსნელი და უცნაური გრძნობა ამდენის მოთმენა რომ შეუძლია...
