არც ისე დიდი ხანი იყო გასული რაც ერთად ვიყავით,მანამდე არ ვაძლევდი კოცნის უფლებას... -ხანდახან მგონია რო არ გიყვარვარ(სანდრო) -მაგას რატომ ამბობ?(მე) -ნუთუ ერთხელ მაინც არ გაგჩენია სურვილი საყვარელი ადამიანისთვის გეკოცნა(სანდრო) -იცი შენ მთვრალი ხარ,ჯობია მაგაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ(მე) -კარგი რა(სანდრო) სანდრო ჩემსკენ გამოიწია და კოცნა დაააპირა,მე ხელი კარი,ამაზე უფრო გაბრაზდა... არც ისე პატარები ვიყავით იმისთვის რომ მანდვილი გრძნობა სისულელისგან ვერ გაგვერჩია,მე ისე მიყვარდა სანდრო,იმ წუტას ვიფიქრე რომ ააფერი დაშავდებოდა თუ ვაკოცებდი.მაგრამ მე ყველაფერი სხვანაირად წარმომედგინა.სანდრო ძლიან მთვრალი იყო,თავს ვერ აკონტროლებდა,მისი შეჩერება ვცადე მაგრმ აგძელებდა და არც კი მისმენდა,არგერი გამომდიოდა,ვოციდი რომ მას ძალიან ვუყვარდი,მაგრამ მე ჯერ მზად არ ვიყავი იმისთვის რაც მას უნდოდა...მან ძალა იხმარა ჩემზე.შველას ვითხოვდი,მაგრამ ალბათ არც არავის ესმოდა.როცა გამოერკვა რას აკეთებდა უკვე გვიან იყო ყველაფერი... ატირებული გავიქეცი,არ ვიცოდი რა მექნა,ეხლაც და მაშინაც ყველაფერში საკუთარ თავს ვადანაშაულებდი.იმ დღის მერე დიდხანს თვალითაცა რ მინახავს სანდრო,არც მინდოდა პდესმე მასზე რამე მსმენოდა,რა სასტიკი აღმოჩნა ბედისწერა... პირველ კურსზე ვიყავი,ჯერ კიდევ ბავშვი,ჩემს თავში ვერც კი გავრკვეულიყავი,არ ვიცოდი რა საშინელების წინაშე ვიდექი.არ ვაპირებდი არც ოჯახის შექმნას არც ბავშვის გაჩენას...ჩემთვის სანდრო მხოლოდ სიძულვილთან იყო დაკავშირებული,როცა გავიგე,რომ ბავშვს ველოდებოდი აღარ ვიცოდი რა ექნა...მე უკვე დიდი ვიყავი იმისთვის ,რომ ჩემს ოჯახს კიდევ ერთი წევრი შემატებოდა.გადავწყვიტე ბავშვი მარტოს გამეზარდა.ძნელი იყო იმის დამალვა რომ მალე დედა გავხდებოდი,ამიტომ სხვა ქალაქში გადავედი საცხოვრებლად,საბუთებიც გადავიტანე,მინდოდა სწავლაც დამემთავრებინა,მე და ჩემს შვილს რაღაცით ხომ უნდა გვეცხოვრა.ჩემი პატარა დაბადებამდე ისე მიყვარდა,ტავიდან ყველა წინააღმდეგი იყო ,რომ ბავშვი გამეჩინა,ამბობდნენ რომ მე ყველაფერი წინ მქონდა და ჩემი მომავალი არ უნდა დამეღუპა.მათ არ ესმოდათ,რომ ჩემი მომავალი და ჩემი სიცოცხლე ჩემში იყო და მე მისი განადგურება არ შემეძლო.ძალადობის ნაყოფად არასიდეს ჩამითვლია ჩემი პატარა,მე ის ჩემი და სანდროს სიყვარულზე მეტად მიყვარდა. -მერე გაჩნდი შენც,ჩემო ლამაზო.(თათა) თეკლამ ლუღლუღი დაიწყო,თვალებიდან ცრემლები გაუჩერებლად მოდიოდა. -დედი ნუ ტირიხარ,ჩემო პარატავ(თათა) -იცი მე მამიკო არ მჭირდება დე,არ მინდა მე ესეთი მამიკო(თეკლა) თათა ბავშვს მოეხვია და თვალებიდან ცრემლები მოწმინდა... -ყველაფერი იმაზე რთულია ვიდრე ჩანს,ამიტომ არ გიყვებოდი აქამდე არაფერს,სწორედ მაგის მეშინოდა,არ მინდა საკუტარი მამა გძულდეს,მან არც კი იცის შენი არსებობის შესახებ,ნუ დაადანაშაულებ მას,მე ვარ ყველაფერში დამნაშავე.მაპატიე თუ ოდესმე შეძლებ(თათა) -დეეე არ იტირი გთხოოვ..შენ საუკეტესო დედა ხარ ამქვეყნად,მე შენ ძალიან მიყვარხარ...და დაიმახსოვრე რომ შენ არ ხარ დამნაშავე.(თეკლა)
