მთელი ღამე ვფიქრობდი...სანდროს სიტყვები მოსვენებას არ მაძლევდა.რა სულელი ვარ ნეტავ როგორ ვერ შევამჩნიე.მაგრამ მას ხომ მარი ყავს,თავისი მარი...
აგარ ვიცოდი რა მექნა..მეორე დღეს ჩვეულებრივად იყო ყველაფერი,დრო კი გადიოდა მგარამ მე უფრო და უფრო გაურკვევლობაში ვვარდებოდი.სანდრო ისე იქცეოდა თითქოს იმ საღამოს იქ არც არაფერი მომხდარიყოს,მე კიდევ არ შემიძლო მეკითხა მისთვის რა ხდებოდა ჩვენს თავს...
ვცდილობდი ყველაფერი დამევიწყებინა,მთელი ყურადღება სწავლაზე მქონდა გადატანილი...
გამოცდების წინაშეც ისე მალე აღმოვჩნდი ,რომ საერთოდ არ ველოდებოდი,ყველა გამოცდაზე სხვა მეგობრებთან ერთად მაკითხავდა და მგულშემატკივრობდა.
ხანდახან არარ ვიცოდი რისთვის მიმეწერა მისი უცნაური საქციელი.ზაფხულზე ჩვეულებისამებრ მამიდასთან გავემგზავრე დასასვენებლად.ყველაფრისგან დასვენებას და ახალი ძალებით დაბრუნებას ვგეგმავდი...საღამოობიტ ერთ ძველ ხიდზე მიყვარდა გასვლა.ჩამოვჯდებოდი და ვფიქრობდი საკუთარ თავზე,გარშემომყოფებზე და საერთოდ ყველაფერზე.... ერტხელაც:
-გამოდის შენ მეოცნებე რომანტიკოსი ყოპილხარ!(მომსმა ხმა)
-სანდროოო?აქ რას აკეთებ(მე)
-მაგას ისე მე უნდა გეკიტხებოდე უკვე ბნელდება და აქ მარტოს რა გინდა?(სანდრო)
-კარგი რა ნუ დაიწყებ მაინც გოგო ხარ და რაღაც.ისე შენ აქ საიდაან? (მე)
-ციდან,მხოლოდ და მხოლოდ შენთვის(სანდრო)
-შენ რა მაშინდელივით დამცინიი?გეყოს სან!(მე)
-რა დაგცინი თათა არ გრცხვენია(სანდრო)
-მრცხვენიაა/რისი ოღონდაც ჰა?და საერთოდაც შენ შემოიჭერი და სიმყუდროვე დამირღვიე და ეხლა კიდევ უნდა გამკიცხო იმის გამო,რომ რაღაც სისულელეებს ბოდავ ხოლმე და მე ამ ყველაფერს სერიოზულად არ მივიჩნევ?(მე)
-რა ბოდვა თათ,კარგი რა შენც მშვენივრად იცი,რომ მე ტყუილ უბრალოდ არაფერს არ ვამბობ(სანდრო)
-ჰოო?მაშინ მარი ვიღაა შენი სულიერი მეგობარი(მე)
-გეყოს ეგ მკვლელი ცინიკა რა(სანდრო)
-მე მეყოს ცინიკა?არარ ვიცოდი მთელი რამე რა მექნა,მე სულ შენზე ვფიქრობდი.მეორე დღეს კი ყველაფერი იმაზე აუტანელი გახდა ვიდრე მანამდე იყო(მე)
-ხანდახან მეგონა რო ყველაფერი მესიზმრა და შენთვის სიმართლე არასდროს მითქვამს(სანდრო)
-სასაცილოა ხარ ხოლმე,ნუ იქცევი ბავშვივით(მე)
-გეყოსთქო ცინიკა,არ იცი შენ(სანდრო)
-რა არ ვიცი საან?იქნებ მეც უნდა დამსიზმრებოდა რამე და გამოვტოვე რაღაც(მე)
-თააათ.(საბდრო)
-მოხდა რამე?!ეხლა წახვალ და ხვალ ალბათ რო რამე გკითხო იტყვი დამესიზმრაო(მე)
-არა,მეორედ აღარ დავუშვებ მაგ შეცდომას,შეგეძლო გეკითხა მაინც რას ნიშნავდა შენი სიტყვებიო(სანდრო)
-მაგისთვის ზედმეტად მშიშარა აღმოვჩნდი(მე)
- შეენ მშიშარაა?სასაცილოები ვართ რა.შენ ხო იცი რომ მე შენ მართლა მიყვარხარ?იცი აქამდე რატო მეშინოდა ამის ტქმისს?იმიტომ,რომ მეგონა შენ არ გიყვარდი.ეხლაც მგონა,უბრალოდ მეტი აღარ შემიძლია.ეხლა აღარ მაღელვებს რას მეტყვი....(სანდრო)
გაოცებულიც კი ვიყავი ცოტათი სანდროთი,წასვლა დააპირა
-მოიცა შენ რა მიდიხაარ?უჩემოდ გადაწყვიტე უკვე ყველაფერიი?(მე)
პირზე ხელი ამაფარა
-მეტი აღარ თქვა,სიტყვები ხანდახან ზედმეტია(სანდრო)
სანდროს სიტყვებზე მეღიმებოდა.არასდროს მინახავს ასეთი რომანტიული და აღელვებული.როგორ ნეტა საერთოდ არ აინტერესებს რას ვგძნოობ?!სასაცილოა პირდაპირ ეს ყველაფერი.
მთელი ღამე ვსეირნობდით,არა უფრო სწორედ მთელი ზაფხული მთელი დღე და ღამე...
მე ისეთი ბედნიერ ვიყავი რომ სანდრო მყავდა,ის ვნც ჩემს სულს ბოლომდე სიყვარულიტა და სითბოთი ავსებდა...მაგრამ იდეალური ხომ არაფერია და ყველაფერს ხომ აქვს დასასრული.ჩვენ თითქოსდა ერთი მთლიანი ვიყავით,ყველას უკვირდა იმდენს ვკამათობდით ხოლმე,გვიხაროდა რომ ხოლოდ 5 წუთი შეგვეძლო ჩხუბი და 2 წუთი გაბუტვა,მერე ყველაფერი უკეთესად იყო ხოლმე ვიდრე მანამდე...სანდრომდე არც კი მყვარებია ვინმე ის ჩემი ერთადერთი იყო,თვითონაც იცოდა და ამის გამო კიდევ უფრო ვუყვარდი...
ერთხელ მეგობრები პიკნიკზე წავდით,ტყეში კარავი გავშალეთ..ვერვიტანდი როცა სანდრო სვამდა,მერე იწყებდა სისულელეების ლაპარაკს და ყველაფერი ჩხუბით მთავრდებოდა ხოლმე.ამჯერად ზედმეტი მოუვიდა,კარავში დარჩენას მთხოვდა,ბევრი ჩხუბის მერე გადავწყვიტე გავყოლოდი,დაიძინებდა მე კი გოგონებტან დავბრუნდებოდი.კარავში შევედით,სანდრომ კოცნა დააპირა..
|
