საავადმყოფოში ამიხსნეს,რომ ვიღაც ისე ძლიერრად დამეტაკა ზურგში,რომ წავიქეცი და თავი დავარტყი,რის გამოც გონება დავკარგე...საავადმყოფოშიც და მერეც სულ ვფიქრობდი:ყველაფერი უცნაურობა მე როგორ უნდა შემემთხვესთქო... ამ ამბის ჩემებური მილიონი ვერსია მქონდა,სულ კი მაინტერსებდა ვინ უნდა ყოფილიყო ასეთი უგულო,რომ ერთხელაც არ დააინტერესა გადარჩა თუ არა,ან საერთოდ რა მოუვიდა იმ საცოდავსო...ჩემი ე.წ. დამნაშავე არ გამჩენილა. ერთხელ ნიკასთნ სტუმრად გადავწყვიტე წასვლა,სწორედ იქ გავიცანი სანდრო. ადამიანში გარეგნობას არასოდეს არ ვანიჭებდი დიდ მნიშვნეობას,მაგრამ მისი დანახვისას ისე გავშეშდი ,რომ ხმის ამოღებაც კი ვერ შევძელი. როცა ბურუსიდან გამოვერვიე მერეღა გავარკვიე ,რომ სწორედ სანდრო იო ჩემი უცნაური ამბის მიზეზი და სწორედ მისი წყალობით აღმოვჩნდი ჩემთვის ყველაზე საძულველ ადგილას. რაც უფრო ახლოს ვიყავი სანდროსთან მით ფრო მეტად ვფიქრობდი იმაზე,რომ შემთხვევით არაფერი ხდება და ყველაფერს აქვს თავისი მიზესი...მთეკი ზფხულის განმავლობაში ხშირად ვუკავშირდებოდით ხოლმე ერთმანეთს და ძალიან დავმეგობრდით... სკოლა დაიწყო,ეს წელი ყველაზე დატვირთული იყო ჩემთვის მთელი 12 წლის განმავლობაში.ყველაფერი ერტად დამატყდა თავს და უკვე აღარაფრის დრო აღრ მრჩებოდა. ნოემბერიც ისე მალე მოვიდა.ეს თვე ესე გამორჩეულად სანდრომ შემაყვარა ,სწორედ 8 ნოემბერს იყო მისი დაბადებისდღე ,რასაც ისე მოუთმენლად ველოდებოდი ,რომ რამდენიმე კვირით ადრე შევიძინე საჩუქარი. იმ დგღეეს ყველაზე ლამაზი კაბა ჩავიცვი,ისეთი ბედნიერი ვიყავი,რომ მე თვითნაც მიკვირდა ჩემი თავის..არასდროს მიყვარდა დაბადებისღეები და ხახმრავალ ადგილებში სიარული ,მაგრამ სანდროს დაბადებისდღე გამორჩეული იყო.კარი სანდროს დედამ გამიღო,კარგად ვიცნობდი და ძალიან გაუხარდა ჩემი მისვლა. -გილოცავ სან...(მე) -მადლობ თათ.გამიხარდა ,რომ მოხვედი.(სანდრო) -ჰო აბა სხვანაირად როგოორ...(მე) სიტყვა დავამთავრე და ვიგაც ისე მაგრად ჩაეხუტა სანდროს ,რომ მეგონა სულს ამოხდიდა ჩახუტებისგან. -თათ გაიცანი ეს მარია.ჩემი მარი.(სანდრო) -სასიამოვნოა.(ნეტა აამიანებს ემოციების შეკავება რომ არ შეეძლოთ აა მოხდებოდაა.გავიფიქრე ჩემთვის)(მე) -ჩემთვისაც.მიყვებოდა ხოლმე სანდრო შენზე.(მარი) -ჩემთვის კი არასდროს არაფერი უთქვამს.(მე) მთელი საღამო ჩემთვის ვიჯექო მარტო და რაზე აღარ ვფიქრობდი.ნეტა რატომ მეტკინა ესე გული მარის გაცნობისას?იქნებ სანდრო მიყვ...არაა რა სისულელეა მე და სანდრო მეგობრები ვართ მეტი არაფერი...ამაზე ფიქრიც არ შეიძლება.რატომ ვარ ხოლმე ჩემს თავში ესეთი გამოკეტილი,ნუთუ ხანდახან მაინც რომ მომესმინა სანდროს ბუზღუნისთვის ესე მეტკინებოდა გული?არა მე მაინც არ მესმის ჩემი თავის. ყველა სტუმარი წავიდა,მათ შორის მარიც,მე დავრჩი ,რომ სანდროს დედას დავხმარებოდი,ან შეიძლებოდა იმიტომ,რომ კიდევ ერთხელ მენახა სანდრო. -როგორ მოხდა რომ შენ მოიცალე(სანდრო) -რას გულსხმობ,ხო იცი რომ შენთვის ყოველთვის მცალია.(მე) -არა არ ვიცი,იმიტომ რომ როცა მე მჭირდები სწორედ მაშინ ხარ ყველაზე დაკავაბული(სანდრო) -ნუ ბუზღუნებ,მტვრალი ხარ(მე) -ვიცი რომ მთვრალი ვარ,იქნებ ფხიზელს ვერც ვერასდროს მეთქვა...(სანდრო) -რა უნდა გეთქვა სანდრო?(მე) -არც კი რირს მგონი(საბდრო(სანდრო) -გეხვერწები თუ დაიწყე დაამთავრე ,ხო იცი როგორ ვერ ვიტან როცა ცნობისმოყვარეობა მკლავს(მე) -მართლაა?მერე მაგ ცნობისმოყვარეობას ერტხელ მაინც არ დააინტერესა რა ხდებოდა ჩემს თავს?რატომ არ გირეკავდი ხოლმე.ერთხელ ერთი კვირიტ რატომ დავიკარგე9სანდრო) -ჰო მაგრამ ხო იცი....(მე) -გეყოს თათა.მშვენივრად იცი,რომ მიყვარხარ მაგრამ არ შემიძლია ესეთი გარიყული ვიყო შენგან.ნუთუ ვერასდროს ვერაფერს ვერ მიხვდი.(სანდრო) -კაი სან მართლა მთვრალი ხარ და რაღაცეებს ბოდავ.(მე) -არაფერსაც არ ვბოდავ,ხო იცი ფხიზელს არასდროს მეყოფა გამბედაობა იმის სატქმელად რამდენად ძვირფასი და ღირებული ხარ ჩემტვის.მე შენ მართლა მიყვარხარ.არა ისე როგორც მეგობარი,მე შენ სხვანაირად მიყვარხარ.მარტო შენი თვალებისთვის მივატოვებდი სამუდამოდ მთელ სამყაროს... არც კი მაცადა ,რომ რამე მეტქვა კარი გაიხურა და თავის ოთახში ჩაიკეტა.
