ცხოვრება არც ისე დიდია ,რომ საკუთარი თავი მარტოობისთვის გავიმეტოთ.ყველას ჭირდება ვიღაც ვინც გაყინულ ხელებს გაუთბობს ეტყვის ,რომ სულ მასთან იქნება.ყველაზე მთავარი კი მაინც ხომ სიყვარულია,რომელსაც მალულად თუ აშკარად ყველა ჩვენგანი ეძებს.სწორედ მაშინ როდესაც ვიღაც უკვე ვიპოვეთ ,ჩვენ მაინც განვაგრძობთ ძებნას.არც ისე იოლია სინამდვილისა და სიცრუის ერთმანეთისაგან გარჩევა... დილით ძილისგან გადაღლილმა გავიღვიძე.....ერთ ადგილას გაჩერება მიჭირდა ხოლმე და მთელი სახლი აწიოკებული მქონდა აქეთ იეთ სირბილით... არც კი მიფიქრია ,რომ ამ დღეს შეძლებოდა რამე მომხდარიყო.მეც ერთი ჩვეულებრივი გოგონა ვარ და არასდროს მქონია იმაზე მეტი ამბიცია რასაც შესაძლებლობები არ მომცემდა.ერთ ნაკლს კი საკუთარ თავში ყოველთვის ვხედავდი გამორჩეულად:ზედმეტად მეოცნებე ვიყავი.ჩემი სამყარო მქონდა და ყველაფერს ჩემებურად ვუყურებდი.არ მეშინოდა რომ ვოღაც ერთ დღეს მოვა და სულ გადათელავს ჩემი ხელით ნაშენებ ყველა ოცნებას. ტელეპონის ზარმა უცებ გამომაფხიზლა,მთელი თავით კომპიუტერში ვიყავი ჩამძვრალი. -თათა როგორხარ? -მადლობ ნიკა კარგად.შენ როგორხარ?(მე) -რავიცი ძველებურად.დღეს გცალია?(ნიკა) -მოხდა რამე?(მე) -ვიფიქრე კინოში ხო არ წამოვიდოდათქო...?(ნიკა) -გეტქვა მერე გული რომ გამიხეთქე.(მე) -რასიზამ მოდიხარ ესეიგი?(ნიკა) -კი.სახლში უკვე აღარ შემიძლია.(მე) -7_ზე შენთან ვიქნები.(მე) -გელოდები მაშინ.(ნიკა) ნიკა ცემი მეგობარი იყო,მაგრამ დიდად არ იწუხებდა ხოლმე ზარებით თავს და სწორედ ამან გამაკვირვა.დათქმულ დროს ნიკაც გამოჩნდა,ჩემები კარგად იცნობდნენ და არც უკან დაბრუნების დრო შეუზღუდავთ ჩემთვის.მტელი გზა ვსაუბროვდით,რაზე აღარ გვქონდა საუბარი... -ისე რამ გაგახსენა ჩემი კინოში დაპატიჟება?(მე) -ვიცი,რომ კინო გიყვარს,თან ორი ბილეთი მქონდა შენ საყვარელ ფილმზე და ვის წავიყვანდი თუარა შენ.(ნიკა) -მადლობ(მე) -მე და შენ ხო შევთანხმდით ,რომ მეგობრები ერთმანეთს მადლობას არ ეუბნებიან?(ნიკა) -ჰოოო კა........ (მე) ვერც კი მოვასწარი სიტყვის დამთავრება,რომ რაღაც საშინელამ ძალამ წამაქცია და გაღვიძებულმა მხოლოდ საწოლთან დამჯდარი დედა ვიცანი...
